Wykrywacz ten pozwala wykrywać raczej spore obiekty o stosunkowo dużej przenikalności. Wykazuje także, czy wykryty materiał, sprzężony z cewką, charakteryzuje się dobrą czy złą przewodnością. Przykładem materiału o dobrych własnościach magnetycznych ale złej przewodności są ferryty - sproszkowane tlenki metali. Wykrywacz nie nadaje się do poszukiwania monet, jego czułość jest bowiem zbyt mała, nadaje się natomiast do bardziej wymyślnych znalezisk, takich jak bomby albo skarby zakopane przez piratów. Detektor jest zasilany symetrycznie z dwóch baterii 9V i obciąża każdą z nich prądem 15mA. Cewka detekcyjna L1 stanowi część generatora sinusoidalnego z tranzystorem T1. Środkowa częstotliwość VCO (generatora sterowanego napięciem) w PLL (pętli synchronizacji fazowej), mieszczących się w IC1, jest równa częstotliwości generatora T1. Ta ostatnia zmienia się, gdy w polu wytwarzanym przez L1 znajdzie się (ferromagnetyczny, lub nie) obiekt metalowy. Generator sinusoidalny zostanie wtedy rozstrojony, a różnica napięć pomiędzy wyprowadzeniami 6 i 7 IC1 wyraża różnicę pomiędzy częstotliwością generatora sinusoidalnego a częstotliwością VCO. Różnica ta wywołuje wychylenie miernika magnetoelektrycznego M1, które jest miarą zmiany częstotliwości, a kierunek wychylenia zależy od rodzaju materiału wykrytego przez cewkę. W układzie użyto miernika +/- 50uA z zerem pośrodku. Cewka składa się z 40 zwojów drutu emaliowanego na plastykowym krążku o średnicy około 10cm. Jej indukcyjność zapewnia oscylację na częstotliwości w przybliżeniu równej częstotliwości VCO w PLL. Do sprawdzenia, czy na wyprowadzeniu 2 IC1 jest sinusoida o częstotliwości około 75kHz, należy użyć oscyloskopu. Następnie należy tak ustawić P1, aby krawędzie fali prostokątnej na wyprowadzeniu 4 zbiegały się z dodatnimi szczytami sinusoidy na wyprowadzeniu 2. Na koniec, trzeba za pomocą potencjometru P2 wy zerować miernik. Zero może nieco płynąć w miarę rozładowywania się baterii, trzeba je więc od czasu do czasu korygować.