Historia Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej

Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej powstał przez podział Wydziału Budowy Maszyn i Elektrotechniki. Po uzyskaniu samodzielności przez Wydział Elektryczny nastąpił szybki rozwój, budowa własnego gmachu i wzrost kadry. W czasie II wojny światowej, dzięki tajnemu nauczaniu, zachowano ciągłość działania. Po wojnie natychmiast uruchomiono studia – mimo strat osobowych, zniszczenia budynków i wyposażenia. Część kadry zasiliła nowo powstające politechniki, co miało duże znaczenie dla odbudowującego się i jednocześnie rozbudowującego wyższego szkolnictwa technicznego w kraju. W roku 1951 nastąpiło przyłączenie Wydziału Elektrycznego Szkoły Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda, następnie podział na dwa wydziały: Elektryczny i Łączności.

W roku 1826 dzięki staraniom Stanisława Staszica otwarto przy Uniwersytecie Warszawskim Szkołę Przygotowawczą. Rekrutowała ona studentów przyszłej wyższej uczelni technicznej i kadrę dydaktyczną, odbywającą staże na uczelniach zachodnich. Szkołę zamknięto w ramach represji za Powstanie Listopadowe.

W roku 1895 udało się Polakom otworzyć Szkołę Zawodową Mechaniczno – Techniczną, wkrótce nazwaną Szkołą im. Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda. Pracowali w niej późniejsi profesorowie Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej. W roku 1898 powstał Warszawski Instytut Politechniczny im. cara Mikołaja II z rosyjskim językiem wykładowym. Nauczanie elektrotechniki odbywało się na Wydziale Mechanicznym, na którym istniała Katedra Elektrotechniczna i Laboratorium Elektrotechniczne, kierowane przez prof. Georgija Wulfa.

W czasie I Wojny Światowej, po ucieczce Rosjan z Warszawy w roku 1915, za zgodą władz niemieckich, otwarto Politechnikę Warszawską z językiem wykładowym polskim. Początkowo planowano otwarcie pięciu wydziałów, zdecydowano się jednak tylko na cztery. Wśród nich był Wydział Budowy Maszyn i Elektrotechniki. Program pierwszych semestrów dla przyszłych mechaników i elektryków był taki sam. Cztery gmachy: Główny, Chemii, Mechaniki i Fizyki, postawione z polskich funduszy dla carskiego Instytutu Politechnicznego im. cara Mikołaja II, służyły teraz Politechnice.

W roku akademickim 1917/18 pracowało już trzech wykładowców elektryków: Kazimierz Drewnowski, Konstanty Żórawski i Stanisław Odrowąż-Wysocki. Prowadzili oni wykłady i ćwiczenia z czterech przedmiotów na semestrach drugim, trzecim i czwartym oraz laboratorium elektrotechniczne. Były to przedmioty: Podstawy Elektrotechniki, Miernictwo Elektryczne, Teoria Maszyn Elektrycznych i Obliczanie Przewodów Elektrycznych. Łączny wymiar zajęć w okresie trzech semestrów obejmował 14 godzin wykładów oraz 8 i 9 godzin ćwiczeń laboratoryjnych, co daje łącznie 465 godzin w semestrze. Zapoczątkowano w roku 1918 wykłady z telefonii, telegrafii i sygnalizacji, które w roku 1920 objął Roman Trechciński, organizując jednocześnie Laboratorium Prądów Słabych. W 1918 roku rozpoczęły się również zajęcia w Laboratorium Maszyn Elektrycznych, zlokalizowanym w hallu Gmachu Fizyki.

W listopadzie 1918 roku Senat zawiesił wykłady aż do października 1919 r. Studenci w tym czasie brali udział w rozbrajaniu Niemców i wstępowali do odradzającego się wojska polskiego. Wykład ppłk. inż. Kazimierza Drewnowskiego z elektrotechniki przejął inż. Mieczysław Pożaryski rozszerzając program o teorię prądów szybkozmiennych.

Stabilizacja pracowników Politechniki nastąpiła ósmego stycznia 1919 roku „Dekretem w przedmiocie mianowania pierwszego składu profesorów w Politechnice Warszawskiej” i objęła 38 profesorów. Znaleźli się wśród nich trzej elektrycy Mieczysław Pożaryski (podstawy elektrotechniki), Stanisław Odrowąż-Wysocki (urządzenia elektryczne) oraz Konstanty Żórawski (budowa maszyn elektrycznych). Wśród nominowanych profesorów było ponadto dodatkowo ośmiu prowadzących wykłady dla studentów elektryków.

W roku akademickim 1919/1920 wrócił z Leningradu prof. Leon Staniewicz i przejął wykłady z podstaw elektrotechniki i teorii prądów zmiennych, otrzymawszy Katedrę Elektrotechniki Teoretycznej. Inż. Roman Podoski rozpoczął wykłady o tramwajach i kolejach elektrycznych, wydając w 1922 r. 2-tomowe dzieło „Tramwaje i koleje elektryczne”, stanowiące nowość w zakresie tej specjalności. Wydano też inne książki dla elektryków.

W owym okresie powstały silne podstawy dla stworzenia odrębnego Wydziału Elektrotechnicznego. Po skończonej I Wojnie Światowej powróciła z wojska spora liczba studentów Politechniki wznawiających studia. Nową podstawę prawną uzyskała Politechnika Warszawska w roku 1921 dzięki statutowi prawnemu i organizacyjnemu, zatwierdzonemu przez ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Utworzono w Politechnice sześć Wydziałów, a wśród nich odrębny Wydział Elektrotechniczny. Od powyższej daty liczy się istnienie instytucjonalne Wydziału.

Kompleks budynków Szkoły Wawelberga i Rotwanda przy ul. Mokotowskiej (1897)
fot. A. Karoli – D. Kobielski, Warszawa na fotografiach z XIX wieku, Wydawnictwo Artystyczno-Graficzne, Warszawa 1970, s. 146, no ISBN

fot. „Zarys Historii Wydziału Elektrycznego 1921 – 1981”, Wydawnictwo PW Warszawa 1983, https://potempski.com/

fot. „Zarys Historii Wydziału Elektrycznego 1921 – 1981”, Wydawnictwo PW Warszawa 1983, https://potempski.com/

Pierwsza Rada Wydziału składała się z czterech elektryków: Mieczysława Pożaryskiego, Leona Staniewicza, Konstantego Żórawskiego, Stanisława Wysockiego oraz czterech zaproszonych profesorów Wydziału Mechanicznego: Leona Karasińskiego, Zygmunta Straszewicza, Bohdana Stefanowskiego i Karola Taylora. Pierwszym Dziekanem Wydziału został prof. Leon Staniewicz, którego wkrótce wybrano rektorem Politechniki, wobec czego godność dziekana przejął w tym samym roku prof. Mieczysław Pożaryski.

Inż. Kazimierz Drewnowski nie tracił kontaktu z Politechniką, mimo pełnienia funkcji w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego. Wykorzystując swoje doświadczenie z Legionów zorganizował wojska łączności. Był też komendantem Szkoły Artylerii, a uwolnił się od obowiązków wojskowych dopiero w roku 1923, poświęcając wyłącznie pracy naukowej i dydaktycznej.

Od roku akademickiego 1921/1922 nastąpił intensywny rozwój Wydziału Elektrotechnicznego. Zostały opracowane programy zajęć, liczba godzin dydaktycznych, obowiązujących studenta wynosiła w ciągu 4 lat studiów 4425. Powstało 13 katedr. Na potrzeby wojska uruchomiono w 1921 r. dodatkowo szkolenie w zakresie łączności.

W roku 1924 dla podniesienia rangi nowej uczelni nadano doktoraty honoris causa wybitnym naukowcom. Na wniosek Wydziału pierwsze doktoraty hc w historii uczelni otrzymali inż. Karol Pollak, prof. Ignacy Mościcki i prof. Aleksander Rothert. W tym samym roku rozpoczęto przygotowania do budowy Gmachu Elektrotechniki. W roku akademickim 1924/25 zmieniono nazwę wydziału na Wydział Elektryczny.

Kadra naukowa pochodziła z różnych uczelni. Nie było jeszcze własnych absolwentów. Wyjątkiem był Janusz Groszkowski, który rozpoczął studia w roku 1915 i został najmłodszym wykładowcą wydziału w wieku 24 lat, a profesorem w wieku 32 lat. Pozostali kończyli rożne uczelnie i zaczynali pracę na uczelniach zagranicznych. Najwięcej wywodziło się z uczelni rosyjskich, jak Leon Staniewicz i Roman Trechciński. Jedynym, który rozpoczął pracę w Warszawskim Instytucie Politechnicznym, był Mieczysław Pożaryski. Drugim źródłem rekrutacji była Politechnika Lwowska, z której przybyli Kazimierz Drewnowski i Ignacy Mościcki. Stanisław Odrowąż– Wysocki był związany z Towarzystwem Kursów Technicznych, które było bardzo zasłużone dla powstania Politechniki. Fizyk pracujący na Wydziale Elektrycznym Mieczysław Wolfke pracował wcześniej na Politechnice oraz Uniwersytecie w Zurychu. Kilku pracowników Politechniki pracowało w Szkole im. Wawelberga i Rotwanda. Mimo że stała się ona uczelnią wyższą dopiero w roku 1929, nie przerywali z nią kontaktu, wykładając niekiedy na obydwu uczelniach jednocześnie. Ta Szkoła nadawała tytuł technologa (technologa mechanika lub technologa elektryka).

W roku 1934 zakończono budowę Gmachu Elektrotechniki z nowocześnie wyposażoną halą wysokich napięć. Gmach był przeznaczony głównie dla Katedry Miernictwa Wysokonapięciowego i Wysokich Napięć. Mieściły się w nim ponadto Zakłady Radiotechniki i Teletechniki. Wydział Elektryczny składał się z Oddziału Prądów Silnych i Oddziału Prądów Słabych. Te nazwy, które dziś wydają się archaiczne, stanowią dowód, że na wydziale od początku dbano o rozwój wszystkich kierunków mieszczących się w ramach elektryki, co pozwoliło później utworzyć odrębny Wydział Łączności. Dzięki kontaktom naukowym z uczelniami Europy śledzono nowości także w tej dyscyplinie.

Dbano o dobre wyposażenie i dobre programy laboratoriów, co przyczyniało się do bardzo wysokiego poziomu nauczania. Do roku 1939 Wydział ukończyło 931 studentów. W owych czasach nie odczuwano potrzeby doktoryzowania się w dziedzinach technicznych, toteż Wydział wypromował tylko 11 doktorów. Promotorem największej liczby doktorantów był prof. Kazimierz Drewnowski. W jego katedrze pracowali także asystenci, którzy specjalizowali się w innych dziedzinach, a tu uzyskiwali doświadczenie i przyswajali sobie styl pracy naukowej. Była to prawdziwa kuźnia kadr. Liczba habilitacji (11) była równa liczbie doktoratów, ale tylko czterech habilitowanych było absolwentami Wydziału. Większość doktoratów i habilitacji była z dziedziny fizyki.

Ważną sprawą było sformułowanie koncepcji odrębnego instytutu elektrotechniki, który wykonywałby prace dla przemysłu i w którym pracownicy zdobywaliby doświadczenie. Jego zalążkiem była Pracownia Probiercza, utworzona przy katedrze Miernictwa Elektrycznego i Wysokich Napięć.

fot. „Zarys Historii Wydziału Elektrycznego 1921 – 1981”, Wydawnictwo PW Warszawa 1983, https://potempski.com/

fot. Wikipedia, Oddział Warszawski SEP

fot. „Zarys Historii Wydziału Elektrycznego 1921 – 1981”, Wydawnictwo PW Warszawa 1983, https://potempski.com/

fot. „Zarys Historii Wydziału Elektrycznego 1921 – 1981”, Wydawnictwo PW Warszawa 1983, https://potempski.com/

Niemcy zamknęli Politechnikę na początku okupacji, tak jak wszystkie wyższe uczelnie w Polsce. Cenniejsze wyposażenie zagrabili. Rektora – prof. K. Drewnowskiego mianowali administratorem Politechniki. Dla ratowania pomieszczeń, reszty sprzętu i w celu zatrudnienia pracowników przyjęto na teren Politechniki średnie szkoły zawodowe, w których pracowali także profesorowie Politechniki, i w których realizowano w sposób tajny elementy programu przedwojennego. Na bazie dawnych katedr powołano 10 zakładów o charakterze usługowym dających zatrudnienie pracownikom PW. Wśród nich były dwa kierowane przez pracowników wydziału: Elektrotechniczny pod kierownictwem rektora i Techniki Prądów Słabych pod kierownictwem inż. Romana Trechcińskiego. Zakłady pracowały dla różnych cywilnych instytucji i były pod zarządem niemieckim, podobnie jak zakłady przemysłowe, kolej i tramwaje.

Wielu pracowników należało do organizacji konspiracyjnych i wykorzystując oficjalne zlecenia wykonywało prace dla Armii Krajowej. Niektórzy pełnili odpowiedzialne funkcje w strukturach podziemnych. Największym chyba osiągnięciem było zbadanie części rakiety V2, przez kilku profesorów Politechniki, w czym brał udział prof. Janusz Groszkowski, który badał układy elektroniczne rakiety. Wyniki ich badań były przesyłane do Anglii. Niemcy pozwolili na funkcjonowanie szkolnictwa zawodowego, co wykorzystywano do prowadzenia tajnego nauczania o programie wyższym niż oficjalny. Częściowo działała również Szkoła im. Wawelberga. Trudna do określenia, ale bardzo znaczna liczba studentów uczestniczyła w konspiracji zbrojnej, w tym wielu było później członkami batalionów „Parasol” i „Zośka”.

W roku 1942 uzyskano od Niemców zgodę na otwarcie Państwowej Wyższej Szkoły Technicznej z narzuconym, okrojonym programem. Korzystając z możliwości PWST w sposób tajny realizowano program przedwojenny, wydano kilkanaście skryptów, wydawano dyplomy, a nawet przeprowadzano obrony prac doktorskich. Niektóre zajęcia i egzaminy odbywały się w prywatnych mieszkaniach profesorów. Dzięki takim działaniom zachowano ciągłość funkcjonowania Politechniki mimo zakazowi okupanta i nawet wydano wiele dyplomów. Było to bardzo ważne, ponieważ dzięki temu Politechnika mogła po wojnie rozpocząć studia na wszystkich latach jednocześnie. Gdyby nie tajne nauczanie tylko nieliczni studenci mogliby kontynuować studia na wyższych latach po pięcioletniej przerwie. Rożne formy przybierały starania profesorów o to żeby młodzież akademicka miała możliwość kształcenia się. Poza tajnym nauczaniem na terenach zajętych przez Niemców starano się organizować studia nawet w obozie dla internowanych w Winterthur w Szwajcarii, gdzie działał Stanisław Szpor. Studium politechniczne w Londynie (w latach 1941-1945) zorganizował Stanisław Płużański, profesor Wydziału Mechanicznego PW. Studium to na prawach szkoły akademickiej ukończyło wielu elektryków Polaków, a wykładali Paweł Jan Nowacki, później profesor Politechniki Warszawskiej i Wrocławskiej, Witold Hryszkewicz – asystent prof. L. Staniewicza i Leszek Zienkowski – specjalista maszyn elektrycznych.

Pracownicy wydziału brali także udział w Powstaniu Warszawskim jako młodzi żołnierze oddziałów bojowych. Wśród nich byli tacy elektrycy, jak Władysław Findeisen, późniejszy profesor Wydziału Elektroniki i rektor Politechniki, Jan Ebert, późniejszy profesor i dziekan Wydziału Elektroniki. Starsi pracownicy mieli stopnie oficerskie, ale nie zawsze przydział do oddziałów bojowych tak jak prof. Tadeusz Kahl – zastępca dowódcy oddziału w Elektrowni Warszawskiej. Podobnie inż. Eugeniusz Żochowski, który w czasie okupacji produkował zapalniki do granatów, został dowódcą „Jajczarni” największej jednostki produkującej uzbrojenie. Polową elektrownię, która zasilała później radiostację „Błyskawica”, uruchomił w tej samej „Jajczarni”, inż. Sobiesław Dajkowski. W budowie tej radiostacji brał udział inż. Roman Trechciński. To tylko przykłady – pracowników wydziału którzy brali udział w konspiracji, a potem w Powstaniu Warszawskim było znacznie więcej.

fot. „Zarys Historii Wydziału Elektrycznego 1921 – 1981”, Wydawnictwo PW Warszawa 1983, https://potempski.com/

fot. Biuletyn PW

fot. PW

fot. „Zarys Historii Wydziału Elektrycznego 1921 – 1981”, Wydawnictwo PW Warszawa 1983, https://potempski.com/

Gmach Główny po Powstaniu Warszawskim
fot.  Muzeum PW

W roku 1945 ci, którzy wrócili do Warszawy, podjęli prace nad odgruzowaniem i odbudową zniszczonych gmachów. Politechnika zaczęła funkcjonować i już w styczniu roku 1946 odbyła się pierwsza po wojnie inauguracja roku akademickiego, a 12 kwietnia 1945 pierwsze posiedzenie Rady Wydziału. Zwołał je wybrany przed wojną na stanowisko dziekana prof. M. Pożaryski, który w kilka dni później niestety zmarł. Rada Wydziału, która liczyła wtedy tylko 4 osoby (w tym powołanego przed wojną na stanowisko prodziekana prof. J. Groszkowskiego), wybrała na jego miejsce doc. Janusza Lecha Jakubowskiego. Rada podjęła uchwałę o odbudowie wydziału wbrew Ministerstwu Oświaty, które chciało jego likwidacji.

W kilka miesięcy później Rada liczyła już 9 członków. Nowy dziekan wykorzystał zniszczoną tylko częściowo halę wysokich napięć z zachowanym transformatorem wysokonapięciowym do zorganizowania w ramach Ministerstwa Przemysłu i Handlu naukowo-badawczego Państwowego Instytutu Wysokonapięciowego. Dzięki temu uzyskał pierwsze środki na odbudowę gmachu, a Wydział Elektryczny mógł, jako pierwszy w Politechnice, otworzyć w roku akademickim 1945/46 laboratoria studenckie. Instytut naukowo-badawczy rozwijał się dalej i pod nazwą Instytutu Elektrotechniki istnieje nadal. W ten sposób została zrealizowana przedwojenna koncepcja prof. Kazimierza Drewnowskiego.

Dawną Katedrę Miernictwa Elektrycznego i Wysokich Napięć podzielono na Katedrę Wysokich Napięć pod kierownictwem prof. J. L Jakubowskiego i Katedrę Miernictwa Elektrycznego pod kierownictwem prof. Bolesława Jabłońskiego.

Wobec braku na rynku krajowym przyrządów pomiarowych prof. J. L. Jakubowski w roku 1946, w czasie podróży do Szwecji w ramach zaproszenia British Council, zakupił cały magazyn sklepu elektrotechnicznego w Sztokholmie. Wydział otrzymał wyposażenie laboratoriów na poziomie europejskim. W roku 1948, korzystając z dwumiesięcznego wyjazdu do USA na Kongres Wychowania Inżynierskiego w Austin, prof. J. L. Jakubowski zakupił podstawowe przyrządy i układy, które ułatwiły pracę nie tylko Wydziału Elektrycznego, ale i przyszłego Wydziału Łączności oraz szeregu laboratoriów naukowo-badawczych Głównego Instytutu Elektrotechniki. Zakup ten sfinansowało Ministerstwo Przemysłu i Handlu. Uzupełniły go dary książek oraz roczników czasopism, przekazane przez Polonię Amerykańską. Zakupów aparatury za granicą dokonywał również prof. Bolesław Jabłoński.

W roku 1947 wrócił do Polski prof. K. Drewnowski, który po wyzwoleniu obozu w Dachau, korzystając ze swoich naukowych kontaktów zagranicznych i pomocy Rządu Polskiego na Obczyźnie, zorganizował Ośrodek Studiów Polskich w Belgii. Był traktowany jako pracownik Politechniki przebywający na urlopie bezpłatnym. Ośrodek ten zapewniał możliwość studiowania na uczelniach belgijskich młodym Polakom, którym wojna uniemożliwiła naukę, gromadził też ludzi nauki, którzy po wyzwoleniu z obozów znaleźli się bez środków do życia. Wśród pracowników naukowych Ośrodka był inż. Jerzy Hoser, przedwojenny asystent zaliczany do bliskich współpracowników profesora. Ośrodek zgromadził 12 profesorów oraz docentów, 53 pracowników naukowych i doktorantów i 640 studentów. Do czasu powrotu profesora do Warszawy 12 studentów ukończyło studia z dyplomem magistra, 26 z dyplomem inżyniera, 6 doktorantów uzyskało stopień doktora a pozostali kontynuowali studia. Wielu z nich wróciło do Polski. Ośrodek nie był oczywiście agendą Wydziału Elektrycznego, ale był kierowany przez pracownika tego wydziału i można go włączyć do osiągnięć Wydziału. Był to jeden ze sposobów łagodzenia skutków niszczenia polskiej inteligencji technicznej w czasie wojny. Ci, którzy dzięki tajnemu nauczaniu nie stracili lat nauki, kończyli teraz studia.

W ciągu następnych lat kadra zmniejszona przez wojnę powiększała się o przedwojennych absolwentów, którzy zaczynali jako asystenci, ale wkrótce uzyskiwali kolejne tytuły naukowe. Ze względu na znacznie zwiększoną rekrutację braki kadrowe uzupełniano zatrudniając studentów starszych lat jako zastępców asystenta. Większość z nich zdobyła po latach profesury. Ta kadra rozpoczynała pracę pod kierunkiem przedwojennych profesorów, dzięki czemu został zachowany styl i tradycja pracy naukowej.

Odbudowa Gmach Głównego Politechniki Warszawskiej po II wojnie światowej
fot. Muzeum PW

fot. „Zarys Historii Wydziału Elektrycznego 1921 – 1981”, Wydawnictwo PW Warszawa 1983, https://potempski.com/

fot. „Zarys Historii Wydziału Elektrycznego 1921 – 1981”, Wydawnictwo PW Warszawa 1983, https://potempski.com/

Trudności kadrowe wynikały nie tylko z powodu wielkich strat w czasie wojny. Niektórzy nie wrócili jeszcze z zagranicy, a wielu zamieszkało w innych miastach. Potrzebowały ich znajdujące się na Ziemiach Odzyskanych uczelnie założone przez Niemców – Politechniki Gdańska i Wrocławska, które nie mając polskiej kadry zatrudniły pracowników obydwu przedwojennych Politechnik: Lwowskiej i Warszawskiej. Już w maju 1945 rozpoczęła działalność Politechnika Łódzka i Politechnika Śląska. We wszystkich tych uczelniach do ich powstania i rozwoju w istotny sposób przyczynili się pracownicy Wydziału Elektrycznego oraz jego absolwenci.

  • Politechnika Gdańska:
    • prof. Stanisław Szpor – wysokie napięcia i aparaty elektryczne.
  • Politechnika Wrocławska:
    • prof. Jerzy Skowroński – materiałoznawstwo elektrotechniczne i krioelektrotechnika.
  • Politechnika Śląska:
    • prof. Tadeusz Stępniewski – technika wysokich napięć,
    • prof. Lucjan Nehrebecki – elektrownie i gospodarka energetyczna,
    • prof. Jan Obrąpalski – napędy górnicze i hutnicze,
    • prof. Edmund Piotrowski – urządzenia elektryczne,
    • prof. Zygmunt Gogolewski – napędy elektryczne.
  • Politechnika Łódzka:
    • prof. Eugeniusz Jezierski – maszyny elektryczne i transformatory,
    • prof. Witold Iwaszkiewicz – miernictwo elektryczne,
    • prof. Karol Przanowski – elektrotechnika i elektroenergetyka,
    • prof. Walenty Starczakow – miernictwo wysokonapięciowe,
    • prof. Stanisław Kończykowski – miernictwo wysokonapięciowe.

Zniszczona fasada Gmachu Głównego Politechniki Gdańskiej, wiosna rok 1945, fot. archiwum PG

Pierwszy wykład na Politechnice Wrocławskiej, 15 listopada 1945 r., fot. archiwum PWr

Tablice pamiątkowe poświęcone pamięci Profesorów Wydziału Elektrycznego, fot. Wydział Elektryczny Politechniki Śląskiej

Z początkiem roku akademickiego 1951/1952 nastąpiło połączenie Szkoły Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda z Politechniką. Dzięki dobrze przygotowanemu programowi łączenia i wcześniejszemu wyrównaniu programów studiów studenci nie mieli problemów z nauką, sprzęt i budynki zostały należycie wykorzystane, a kadra dydaktyczna włączona do PW. Laboratoria Wydziału Elektrycznego SI zostały przeznaczone do prowadzenia zajęć z Elektrotechniki Ogólnej dla studentów wszystkich wydziałów nieelektrycznych.

Na bazie kadry i pomieszczeń SI powstała Wieczorowa Szkoła Inżynierska, która także miała Wydział Elektryczny, kontynuujący kształcenie na studiach wieczorowych i zaocznych prowadzone uprzednio przez SI.

Jednocześnie z połączeniem wydziałów dokonano podziału Wydziału Elektrycznego na dwa: Elektryczny i Łączności (który później zmienił nazwę na Wydział Elektroniki). Od tego momentu zaczyna się historia dwóch wydziałów.

Gmach Wyższej Szkoły Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda prz ul. Narbutta 86. Obecnie siedziba Wydziału Inżynierii Produkcji PW. fot. Zbiory ikonograficzne Muzeum Powstania Warszawskiego